Wybór reżimu dokumentacyjnego w przypadku pożyczek wewnątrzgrupowych – czy podatnicy, którzy wybrali nowy reżim są bezpieczni?

Jeszcze w ubiegłym roku ukazała się niepokojąca interpretacja indywidualna, która podważała możliwość zastosowania nowego reżimu w przypadku transakcji kontynuowanych. W interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2019 r., (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.360.2019.2.SJ) Dyrektor KIS przyjął bowiem kontrowersyjne dla wielu podatników stanowisko, zgodnie z którym, w przypadku transakcji wewnątrzgrupowych pożyczek, zawartych przed dniem 1 stycznia 2018 r., a kontynuowanych w 2018 r., podatnik jest zobligowany do zastosowania przepisów dotyczących obowiązków dokumentacyjnych wyłącznie według tzw. starego reżimu, tj. przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2018 r. Organ argumentował swoje stanowisko obowiązkiem aktualizacji dokumentacji dla transakcji kontynuowanych, wynikającym z interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 28 marca 2018 r. Jednak przyjęcie takiego stanowiska istotnie ograniczyłoby wybór szerokiej grupie podatników, nakazując zastosowanie regulacji obowiązujących do 31 grudnia 2018 r., do transakcji pożyczek zawartych przed 1 stycznia 2018 r. Co więcej, zgodnie z art. 44 ust. 2 ustawy zmieniającej, wybór jednego reżimu ma zastosowanie do wszystkich pozostałych transakcji kontrolowanych podatnika realizowanych w 2018 r. Wydaje się jednak, że podatnicy mogą odetchnąć z ulgą, ponieważ 6 lutego 2020 r. WSA we Wrocławiu wydał wyrok (sygn. ISA/Wr 900/19) w podobnej sprawie. Wyrok ten powinien uspokoić podatników, którzy na mocy przepisów przejściowych, do sporządzenia dokumentacji dla transakcji wewnątrzgrupowych zrealizowanych w 2018 r., w tym pożyczek zawartych przed dniem 1 stycznia 2018 r., a kontynuowanych w 2018 r., wybrali przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2019 r., czyli tzw. nowy reżim. Przypomnijmy, że na mocy przepisów przejściowych, w przypadku transakcji realizowanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2017 r., podatnik miał prawo wyboru zastosowania regulacji obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. lub obowiązujących przed tą datą. W stanie faktycznym wskazanego wyroku spółka w 2016 r. udzieliła pożyczki podmiotowi powiązanemu, przekraczającej w przeliczeniu równowartość 10 mln zł. Spółka przekazała pożyczkę podmiotowi powiązanemu jeszcze w 2016 r. Pożyczka była kontynuowana w kolejnych latach, przy czym w 2018 r. nie nastąpiły zwiększenia kapitału i nie nastąpiły spłaty pożyczki (ani części odsetkowej, ani kapitałowej). Dodatkowo, w 2018 r. spółka nie udzieliła podmiotowi powiązanemu dalszych pożyczek. W latach ubiegłych spółka sporządziła dokumentację podatkową dla umowy pożyczki w oparciu o przepisy Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2019 r. Jednakże, sporządzając dokumentację za rok 2018, biorąc pod uwagę przepisy przejściowe, spółka powzięła wątpliwość co do możliwości wyboru nowego reżimu. Wątpliwość ta wynikała z zapisów zawartych w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 28 marca 2018 r. w sprawie aktualizacji dokumentacji podatkowej (odnoszącej się do stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2018 r.). Z interpretacji tej wynika, że względem transakcji realizowanych w kolejnych latach podatkowych, w tym transakcji finansowych dotyczących całego okresu realizacji np. umowy pożyczki, zachodzi konieczność przeglądu i aktualizacji dokumentacji podatkowej. W związku z tym, podatnicy przynajmniej raz w roku będą zobowiązani do przeglądu i aktualizacji dokumentacji sporządzonej dla transakcji kontynuowanych w kolejnych latach. Z drugiej strony, zdaniem spółki, w 2018 r. wartości transakcji jednorodnych realizowanych z podmiotami powiązanymi nie przekraczają wskazanych w art. 11k ust. 2 Ustawy o CIT progów transakcyjnych, a zgodnie z możliwością wyboru wskazaną w przepisach przejściowych, spółka rozważa wybór nowego reżimu. Tym samym, spółka postanowiła potwierdzić, czy transakcja udzielenia pożyczki na rzecz podmiotu powiązanego, dokonana w 2016 r. i kontynuowana (niezakończona) w 2018 r. będzie podlegała obowiązkowi dokumentacyjnemu za rok 2018, jeśli spółka wybierze nowy reżim. Organ przyznał, że podatnik może wybrać nowy reżim, pomimo że transakcja pożyczki stanowi transakcję kontynuowaną. Jednocześnie, w przeciwieństwie do stanowiska spółki, organ podkreślił, że z opisu stanu faktycznego wynika wprost, że wartość transakcji pożyczki przekracza wskazany w przepisach obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. próg. Finalnie sprawa trafiła do WSA we Wrocławiu. Zgodnie z poglądem WSA podatnik realizujący transakcję kontynuowaną (pożyczkę) ma prawo wyboru nowego reżimu. Co więcej, zasada kontynuacji nie ma zastosowania przy wyborze nowego reżimu, a spółka zobowiązana jest do przygotowania dokumentacji cen transferowych wyłącznie na podstawie przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. Wyrok ten jest o tyle istotny z perspektywy podatników, którzy wybrali nowy reżim do dokumentacji transakcji wewnątrzgrupowych zrealizowanych w 2018 r. z uwagi, że wybór danego reżimu rozciąga się na dokumentację wszystkich transakcji dokonanych w 2018 r. Zdaniem WSA, na mocy przepisów przejściowych, podatnik ma prawo wyboru nowego reżimu do wszystkich transakcji wewnątrzgrupowych, w tym transakcji kontynuowanych (takich jak pożyczki wewnątrzgrupowe), zrealizowanych w 2018 r. Pogląd WSA jest bez wątpienia uzasadniony, racjonalny i pozytywny dla podatników. Sąd w swoim uzasadnieniu podkreśla rolę racjonalnego ustawodawcy, który przewidział ewentualną kolizję przepisów obowiązujących przed i od stycznia 2019 r. Biorąc pod uwagę opisany wyrok, wydaje się, że wszyscy podatnicy, którzy w ramach obowiązków dokumentacyjnych w 2018 r. mieli obowiązek udokumentowania m.in. pożyczek zawartych przed dniem 1 stycznia 2018 r., i którzy wybrali nowy reżim, mogą spać spokojnie.