Tylko prace modernizacyjne powiększą wartość środka trwałego
W maju 2019 r. ukazała się indywidualna interpretacja podatkowa, w której organ podważył tezę podatnika stanowiącą, że zarówno wydatki o charakterze remontowym, jak i te o charakterze ulepszeniowym mogą w całości zostać zakwalifikowanie jako koszty podwyższające wartość początkową środka trwałego, a zatem zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w drodze odpisów amortyzacyjnych.
Interpretacja dotyczy wykonania różnych prac budowlanych – zarówno o charakterze remontowym jak i modernizacyjnym w budynku z XIX w., zmierzających do nadania budynkowi standardu XXI wieku.
Wątpliwość podniesiona we wniosku dotyczyła kwestii tego, czy wydatki przeznaczone na prace budowlane związane z modernizacją obiektu wybudowanego w czasach gdy obowiązywały inne standardy, polegające na demontażu/montażu ścianek działowych, sufitów, płytek, okładzin kamiennych, drzwi, jak również na prace remontowe (takie jak np. demontaż posadzki, malowanie ścian, przebudowa systemu wentylacji, montaż systemu audio, instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej) można uznać za wydatki prowadzące do ulepszenia środka trwałego, a zatem podwyższające jego wartość początkową.
Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop], wydatki kwalifikowane są jako skutkujące ulepszeniem czyli zwiększające wartość początkową środka trwałego, o ile powodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania przez właściciela budynku, mierzonej przez niego w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią kosztów uzyskania przychodów okresu poniesienia – kosztem są natomiast odpisy amortyzacyjne od zwiększonej wartości początkowej środka trwałego (zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 updop).
Przepisy updop nie definiują pojęcia remontu – definicja ta zawarta jest w art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem, za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Kluczowa różnica pomiędzy modernizacją a remontem polega więc na tym, że remont nie prowadzi do wzrostu wartości użytkowej czy unowocześnienia budynku.
Zdaniem organu podatkowego jeżeli wydatki mają zarówno charakter modernizacyjny, jak i remontowy, to nie można ich zakwalifikować w całości jako wydatki zwiększające wartość początkową.
Wydatki o charakterze remontowym nie podwyższają wartości początkowej środka trwałego i powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w okresie poniesienia wydatków. Natomiast, prace budowlane związane z ulepszeniem mogą zostać zakwalifikowanie jako koszty modernizacyjne zmierzające do unowocześnienia budynku i podwyższające wartość początkową środka trwałego – a zatem powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w drodze odpisów amortyzacyjnych, w przypadku budynków z zastosowaniem stawki 2,5%.
Jednak często granica pomiędzy modernizacją a remontem nie jest oczywista, a od właściwej kwalifikacji wydatku zależy sposób jego rozliczenia. W związku z tym konieczna jest każdorazowa analiza ponoszonych kosztów.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 maja 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.83.2019.1.MBD.