Świadczenia realizowane na rzecz użytkowników pojazdów elektrycznych z perspektywy VAT

Czego dotyczyła sprawa?

15 listopada 2024 roku Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok w sprawie o sygn. I FSK 1356/19. Sprawa dotyczyła skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie[1] w zakresie podatku od towarów i usług. NSA miał ustalić, czy świadczenia realizowane przez Spółkę na rzecz użytkowników pojazdów elektrycznych stanowią jedną czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Stanowisko NSA

NSA w wydanym wyroku odniósł się do stanowiska TSUE wyrażonego w wyroku z 20 kwietnia 2023 r.[2] . Trybunał uznał, że przepisy Dyrektywy w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej[3]  należy interpretować w ten sposób, że „dostawę towarów”[4] stanowi jedno złożone świadczenie składające się z:

• udostępnienia urządzeń do ładowania pojazdów elektrycznych (w tym integracji ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu),
• zapewnienia przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu,
• niezbędnego wsparcia technicznego dla zainteresowanych użytkowników,
• udostępnienia aplikacji informatycznych umożliwiających zainteresowanemu użytkownikowi rezerwację konektora, podgląd historii transakcji oraz wpłatę środków gromadzonych w portfelu cyfrowym celem wykorzystania do płatności za ładowanie.

NSA w omawianym wyroku, w ślad za wyrokiem TSUE, przyjął stanowisko, że świadczenia realizowane przez spółkę na rzecz użytkowników pojazdów elektrycznych stanowią jedno świadczenie kompleksowe, w którym świadczeniem dominującym jest dostawa energii elektrycznej. Pozostałe czynności są świadczeniami ubocznymi.

***

[1] Wyrok WSA w Warszawie z 12 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1835/18 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z  11 maja 2018 r., nr 0114-KDIP4.4012.148.2018.1.AKO.

[2] Wyrok TSUE w sprawie C-282/22.

[3] Dyrektywa 2006/112, zmieniona dyrektywą 2009/162.

[4] W rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE