Oświadczenie WH-OSC – zmiany zasad składania formularza w roku 2022

30 sierpnia 2022 r. opublikowano w Dzienniku Ustaw rozporządzenie Ministra Finansów z 29 sierpnia 2022 r. w sprawie przedłużenia niektórych terminów wykonywania przez płatników obowiązków w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego (poz. 1829).

Jak wskazywaliśmy w poprzednim wpisie poświęconym temu zagadnieniu (https://www.mddp.pl/formularz-wh-osc-nowe-przepisy-i-kolejne-watpliwosci/) rozporządzenie przewiduje przedłużenie dla płatników terminu stosowania złożonego tzw. pierwotnego oświadczenia WH-OSC do końca roku podatkowego, w którym płatnik złożył oświadczenie.

W związku z tym, płatnicy będą uprawnieni do stosowania odpowiednio preferencyjnej stawki WHT lub zwolnienia z WHT na podstawie pierwotnie złożonego oświadczenia WH-OSC do końca swojego roku podatkowego (dla płatników z rokiem podatkowym równym kalendarzowego będzie to 31 grudnia 2022 r.), a nie do końca upływu drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono to oświadczenie, jak dotychczas to wynikało z  ustawy.

Co istotne, rozporządzenie wskazuje, że powyższe przedłużenie terminu dotyczy oświadczeń WH-OSC złożonych do 31 grudnia 2022 r.[1] Bez znaczenia zatem pozostaje fakt, czy pierwotne oświadczenie WH- OSC było złożone w tym, czy w poprzednim roku podatkowym płatnika (niezależnie od tego czy płatnik stosuje  rok podatkowy kalendarzowy czy inny).

Natomiast, tzw. następcze oświadczenia WH-OSC[2], na gruncie rozporządzenia należy złożyć do ostatniego dnia miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego płatnika (w przypadku płatników z rokiem podatkowym równym kalendarzowego będzie to 31 stycznia 2023 r.).

Powyższe zmiany  oceniamy pozytywnie z perspektywy powstałych problemów interpretacyjnych związanych z obecnym brzmieniem ustaw o PIT i CIT związanych z oświadczenia WH-OSC szczególnie, że wyżej wskazane ułatwienia obowiązują od dnia następującego po dniu ogłoszenia rozporządzenia tj. 31 sierpnia 2022 r. Jednakże, rozporządzenie nie rozwiązuje  wszystkich problemów ze składaniem oświadczeń WH-OSC z jakimi muszą mierzyć się płatnicy po wejściu w życie zmian wprowadzonych od 1 stycznia 2022 r.

Z brzmienia regulacji zawartych w rozporządzeniu wynika, że ma ono zastosowanie jedynie do oświadczeń WH-OSC złożonych skutecznie. Co zatem mają zrobić płatnicy, którzy z powodu niejasnego brzmienia przepisów oświadczenie złożyli w sposób błędny lub dane zawarte w nim zawarte nie są zgodne z wymaganiami? Czy złożenie kolejnego oświadczenia skutecznie pozwoli nie pobierać podatku od wypłaconych świadczeń? Zdaje się, że nie. Zatem płatnikom, których dotyczy podobna sytuacja nie pozostaje nic innego jak czekać na zapowiadaną nowelizację przepisów od 1 stycznia 2023 r. i liczyć na to, że ich sytuacja się poprawi.

Powyższe zagadnienie to nie jedyna wątpliwość jaka powstaje. Kolejne dotyczą płatników, którzy złożyli pierwotne oświadczenie WH-OSC, dokonywali następnych wypłat po czym zastosowali się do obowiązujących obecnie przepisów składając następcze oświadczenie WH-OSC. Czy w takiej sytuacji konieczne jest ponowne złożenie WH-OSC, czy też to pierwotne jest skuteczne aż do końca roku. A czy jeżeli podatni złożył WH-OSC następcze już w trakcie roku podatkowego, to powinien składać WH-OSC następcze w terminie do 30 dni po zakończeniu roku – zgodnie z rozporządzeniem? Tego rozporządzenie nie precyzuje. Wydawać by się mogło, że jeżeli po złożeniu w trakcie roku podatkowego WH-OSC następczego płatnik dokonywał dalszy płatności to koniecznie jest złożenie WH-OSC następczego również po zakończeniu roku podatkowego płatnika. Jeżeli tych płatności nie było, to WH-OSC złożone w trakcie roku podatkowego byłoby wystarczające? Podobnych pytań bez odpowiedzi nasuwa się jeszcze kilka.  

Rozporządzenie rozwiąże problemy niektórych płatników, jednak z całą pewnością nie odnosi się do  wszystkich stanów faktycznych. W związku z tym, nie wszystkie problematyczne sytuacje od 31 sierpnia 2022 r. znalazły szczęśliwe rozwiązanie. 

[1] Art. 41 ust. 15 ustawy o PIT i art. 26 ust. 7a ustawy o CIT.

[2] Art. 41 ust. 21 ustawy o PIT i art. 26 ust. 7g ustawy o CIT.