O kwalifikacji terenu niezabudowanego dla potrzeb stosowania zwolnienia z VAT decyduje jego podstawowe przeznaczenie

Taka konkluzja wynika z wyroku WSA w Krakowie z 10 lipca 2018 r. (sygn. I SA/Kr 492/18), wydanego w następstwie wniesionej przez spółkę skargi na interpretację indywidualną z 27 lutego 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-2.4012.720.2017.2.MN).

Sprawa dotyczy podatnika – spółki, która planowała sprzedaż niezabudowanych nieruchomości gruntowych, składających się z kilku działek ewidencyjnych, dla których prowadzone są trzy księgi wieczyste. Przedmiotowe działki zostały objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z których część została przeznaczona pod zabudowę usługową, część pod zabudowę mieszkaniową oraz część przeznaczona na zieleń stanowiącą obudowę biologiczną wód powierzchniowych. Dla ostatnich z wymienionych terenów ustalono nakaz zagospodarowania ich zgodnie z odrębnymi przepisami w zakresie ochrony wód i środowiska, przy czym dopuszczono zastosowanie na nich mostków zapewniających połączenia z terenami sąsiednimi.

Spółka wystąpiła z pytaniem czy sprzedaż przedmiotowych działek będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Zdaniem podatnika, w przypadku działek przeznaczonych zgodnie z planem zagospodarowania pod zabudowę usługową i mieszkaniową, ich sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu, gdyż nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Z kolei w przypadku działek zlokalizowanych na terenach oznaczonych według ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako tereny zieleni urządzonej, tereny zieleni ochronnej cieku wodnego, oraz tereny wód powierzchniowych i śródlądowych oraz rowów stanowiących urządzenia wodne, zdaniem podatnika zwolnienie z VAT powinno znaleźć zastosowanie.

Dyrektor KIS nie podzielił jednak stanowiska podatnika w przedmiocie zastosowania zwolnienia z VAT, a w konsekwencji sprawa trafiła przed WSA w Krakowie. Ten przyznał rację podatnikowi, wskazując w ustnym uzasadnieniu, że dla zastosowania zwolnienia z VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT istotne jest podstawowe przeznaczenie terenu, jako budowlanego, nie zaś możliwość zrealizowania na nim jakiegokolwiek obiektu budowlanego. Jednocześnie Sąd zauważył, że tereny będące przedmiotem sprawy, tj. tereny zielone i tereny wód stojących, mimo że została na nich dopuszczona możliwość zastosowania mostków zapewniających połączenia komunikacyjne, nie mogą zostać uznane za tereny przeznaczone pod zabudowę czy posiadające charakter budowlanych. Co ciekawe, WSA odniósł się także do pojęcia „terenu zabudowanego” i braku definicji legalnej tego pojęcia, stwierdzając że jest to przypadek, który stanowi klasyczny przykład możliwości zastosowania zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, przewidzianej w art. 2a Ordynacji Podatkowej.

Omawiany wyrok należy ocenić pozytywnie, w szczególności zaś zasługuje na uwagę fakt powołania się przez Sąd na zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika. Jest to dobry przykład na to, że zasada ta w praktyce jednak znajduje zastosowanie. Szkoda tylko, że dzieje się to dopiero na etapie postępowania sądowego, a nie postępowania przed organami, które raczej niechętnie korzystają z tej instytucji.