Niższy sufit – niższy podatek

W podatku od nieruchomości (PON) dla pomieszczeń niższych niż 2,2 m przewiduje się połowę podstawy opodatkowania, a więc dwa razy niższy podatek. W praktyce pojawiają się spory jak ustalać, czy pomieszczenie ma wysokość mniejszą niż 2,2 m. Dotyczy to zwłaszcza pomieszczeń, które posiadają pod sufitem instalacje, specyficzne rozwiązania konstrukcyjne lub ich sufity nie są poziome.

W ostatnim wyroku z 24.05.2022 r., sygn. III FSK 590/21, NSA przyjął korzystną interpretację, zgodnie z którą wysokość należy mierzyć od podłoża do najniższego trwałego elementu konstrukcyjnego stopu. Sąd I instancji przyjął, że punktem odniesienia jest najwyższy punkt pomieszczenia. Takie stanowisko często też reprezentują organy podatkowe. W ocenie NSA, na korzystną dla podatników interpretację wskazuje posłużenie się w przepisie określeniem „części kondygnacji w świetle”.

Wyrok NSA może być punktem zwrotnym dla powyższego zagadnienia. Z drugiej strony teza NSA jest dość ogólna i w praktyce nie musi być jednolicie interpretowana w kontekście różnych typów pomieszczeń, które można spotkać, zwłaszcza w branży przemysłowej. Warto dokonać przeglądu majątku w celu ustalenia, czy dany podmiot posiada budynki lub pojedyncze pomieszczenia, które są aktualnie opodatkowywane od pełnej powierzchni, a które jednocześnie posiadają specyficzne sufity, co do których można by zastosować preferencję w postaci zaliczenia połowy powierzchni użytkowej. Może się bowiem okazać, że zamontowana instalacja lub specyficzne rozwiązanie konstrukcyjne pozwoli z tego skorzystać.