Wyrok TSUE w sprawie C-235/18 Vega International z 15 maja 2019 r. może przyczynić się do zmiany opodatkowania kart paliwowych

15 maja 2019 r. TSUE wydał wyrok w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, który prawdopodobnie odegra znaczącą rolę w opodatkowaniu rozliczeń dokonywanych przy użyciu kart paliwowych w Polsce.

Stan faktyczny

Austriacka spółka Vega International zajmuje się transportem samochodów użytkowych z fabryki bezpośrednio do klientów. Usługi są wykonywane za pośrednictwem spółek zależnych z różnych państw członkowskich, w tym z Polski.

Vega International organizuje i zaopatruje spółki zależne w imienne karty paliwowe i rozlicza  wszystkie transakcje dokonywane przy użyciu tych kart.

Z tytułu dokonanych zakupów paliwa Vega International otrzymuje od stacji paliwowych, na których tankują kierowcy faktury potwierdzające dokonane zakupy. Następnie spółka obciąża tymi kosztami (powiększonymi o  dodatkową opłatę) na bazie okresowej spółki zależne – użytkowników kart. Innymi słowy Vega działa w sposób dość typowy – przyjmuje, ze kupuje paliwo na stacji i odprzedaje je posiadaczom kart.

Zagadnienie

W tym kontekście TSUE ponownie – bo nie jest to pierwsze rozstrzygnięcie dotyczące kart paliwowych –  przeanalizował zagadnienie z punktu widzenia tego, czy dokonane rozliczenie jest poprawne czy też raczej należy przyjąć, że Vega International faktycznie świadczy na rzecz posiadaczy kart usługi finansowe.

Rozstrzygnięcie 

Trybunał podkreślił, że Vega International nie dysponuje paliwem jak właściciel; nie ma mowy o nabyciu prawa do rozporządzania paliwem jak właściciel a w konsekwencji o przeniesieniu go na posiadaczy kart. W istocie rzeczy to posiadacz karty kupuje paliwo bezpośrednio od dostawców według swojego uznania. Posiadacz karty decyduje w szczególności o:

1. wyborze stacji, na której zatankuje paliwo;
2. ilości i jakości nabywanego paliwa;
3. chwili dokonania zakupu;
4. sposobie wykorzystania paliwa,

a wystawca karty nie ma na te decyzje wpływu.

TSUE dodał także, że fakt, że wystawca karty otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie przemawia za stwierdzeniem, że w rozpoznawanym przypadku ma miejsce świadczenie usług za wynagrodzeniem, a nie refakturowanie kosztów.

Zdaniem TSUE wystawca karty pełni jedynie funkcję pośrednika w ramach transakcji zakupu paliwa i jego rola ogranicza się do udostępniania instrumentów płatniczych – kart paliwowych, dzięki którym spółki zależne mogą nabyć paliwo. W konsekwencji, wystawca karty nie nabywa paliwa a tym samym nie dochodzi do dostawy towarów, zaś miejsce ma świadczenie usługi finansowej zwolnionej z VAT.

Konsekwencje

Nie jest to rozstrzygnięcie zaskakujące i wpisuje się w dotychczasowy kierunek orzecznictwa TSUE. Oznacza to jednak, że dość powszechna praktyka, także stosowana w Polsce, która polega na uznaniu poszczególnych transakcji za opodatkowane dostawy towarów ulegnie zmianie. A zmiana ta może skutkować poważnymi konsekwencjami w zakresie, w szczególności, odliczania podatku naliczonego.

Co należy zrobić?

Podatnicy, którzy stosują karty paliwowe powinni już teraz przeanalizować umowy, na podstawie których korzystają z kart po to aby ustalić, czy w świetle wyroku TSUE dokonywane przez nich rozliczenia są poprawne.

Należy zauważyć, że każda umowa jest inna i może okazać się, że stosowane rozliczenia są – w kluczowych elementach – inne niż stan, który badał TSUE. Inaczej sytuacja będzie się przedstawiać także w przypadku posiadania indywidualnej interpretacji.

Możliwe jednak, że zmiana praktyki skutkować będzie koniecznością poważnych korekt rozliczeń. Tak czy tak – warto już dziś ocenić sytuację.